Επιλογή: Εύα Στεφανή – Βασίλης Σπηλιόπουλος
Το ελληνικό πρόγραμμα φιλοξενεί φέτος επτά ταινίες, εκ των οποίων δύο αποτελούν ελάχιστο φόρο τιμής στους αγαπημένους φίλους και παλιούς συνεργάτες του Φεστιβάλ, τους σκηνοθέτες Λουκία Ρικάκη και Γιάννη Λάμπρου που έφυγαν πρόσφατα. Οι υπόλοιπες πέντε (δύο σπουδαστικές), αν και διαφέρουν μεταξύ τους ως προς τον τρόπο γραφής, παρουσιάζουν κοινά χαρακτηριστικά που υπήρξαν καθοριστικά για την επιλογή τους.
- Οι δημιουργοί τους επιμένουν να παρατηρούν χαμηλόφωνα το Πραγματικό, παρά να το σχολιάζουν προβάλλοντας τις σκηνοθετικές τους δεξιότητες.
- Η θεματολογία τους πηγάζει από περιοχές και ανθρώπους που παραδοσιακά δεν έχουν «λόγο» στο δημόσιο χώρο.
- Δίνουν έμφαση στην καταγραφή της βιωμένης πραγματικότητας και στέκονται σε εκφάνσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς που δε βρίσκουν χώρο σε ντοκιμαντέρ ενημερωτικού ή δημοσιογραφικού τύπου.
Εν τέλει, το πιο ουσιώδες κοινό γνώρισμα των προβαλλόμενων ταινιών είναι ότι βλέπουν το ντοκιμαντέρ ως μια διαδικασία, όπου δημιουργός και θεατής ανιχνεύουν την πραγματικότητα, οδηγούμενοι κάθε φορά προς μια επικείμενη αποκάλυψη και όχι προς μια προϋπάρχουσα βεβαιότητα.
Παρασκευή 30/11, 18:30
Πλαστογραφηµένες προσδοκίες | 2000
Λουκία Ρικάκη, Ελλάδα, 30’, Έγχρ.
Οι µαθητικές κινητοποιήσεις του 1998 διανθισµένες µε κείµενα του Καµύ, του Νίτσε και του Μπέκετ: «Λόγια και εικόνες για τα πράγµατα που δεν είναι έτσι όπως θα έπρεπε να είναι».
– ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΗ ΛΟΥΚΙΑ ΡΙΚΑΚΗ
– ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΗ ΛΟΥΚΙΑ ΡΙΚΑΚΗ
Νίκος Λυγγούρης, Ελλάδα, 63’, Έγχρ.
Στα 25 του χρόνια ο Κωνσταντίνος (Tim) Fischer ήρθε από το Αµβούργο στα Χανιά, όπου ζει επί µία 20ετία αφιερωµένος στα εικαστικά και στον εθελοντισµό. Πορτρέτο µιας ευγενούς φυσιογνωµίας που ταυτίζει τη ζωή µε τη δηµιουργία και δε διακρίνει την καλλιτεχνική ευαισθησία από την κοινωνική.
Σάββατο 1/12, 18:30
 |
Σταυρούλα | 2012
Ήρα Ντίκα, Ελλάδα, 29’, Έγχρ.
Μία συνηθισµένη µέρα από τη ζωή µιας 86χρονης γυναίκας συµπυκνωµένη σε 29 λεπτά που µιλούν µε ευαισθησία για το γήρας, για τη φθορά του χρόνου και για τη µνήµη. «Όλα αλλάζουν και δε µένει τίποτα όπως ήταν στην αρχή».
 |
Μύρνα Τσάπα, Ελλάδα, 47’, Έγχρ.
Κάιρο, 2010. H Κατινούλα γέρασε, αλλά ακόµα υπηρετεί µια συνοµήλική της Ελληνίδα της Αιγύπτου. Τιµάει την κάθε µέρα κι ας γίναν όλοι οι αγαπηµένοι της γελαστές φωτογραφίες. Πού πήγαν τόσοι άνθρωποι; Πού πήγαν τα χρόνια; «Δε βαριέσαι. Άσ’ τα να πάνε εκεί που πάνε...»
100 | 2012
Γεράσιµος Ρήγας, Ελλάδα, 61’, Έγχρ.
Πάνω από 12.000 κλήσεις φτάνουν στην Άµεση Δράση Αττικής κάθε 24ωρο – µια ξενάγηση στο Κέντρο Επιχειρήσεων κι ένα αιχµηρό σχόλιο για τις σχέσεις της αστυνοµίας µε τον πολίτη σε µια φρενήρη µεγαλούπολη.
Τρίτη, 4/12, 18:30
Ιδρωµένα Αλώνια | 1995
Γιάννης Λάµπρου, Ελλάδα, 25’, Έγχρ.
Στο Σοχό της Θεσσαλονίκης η παράδοση ζωντανεύει µπροστά σε µια αντισυµβατική κάµερα: νεαροί από τα γύρω χωριά παλεύουν στο αλώνι, ενώ 20 και πλέον οργανοπαίκτες από την οικογένεια των Χιτζίου προσφέρουν εκστατική µουσική υπόκρουση.
– ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΛΑΜΠΡΟΥ
– ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΛΑΜΠΡΟΥ
Τι Μέσα, Τι Έξω | 2011
Βαγγέλης Ρήγας, Ελλάδα, 74’, Έγχρ.
Η µαρτυρία του βαρυποινίτη Φάνη Ζωγράφου και οι διηγήσεις «διαβόητων» συγκρατουµένων του αποτυπώνουν τα τραύµατα της φυλακής, αλλά και τις τεράστιες δυσκολίες της επανένταξης.
– ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΓΟΝΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ
– ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΓΟΝΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ
